30 januari 2017 zette mijn leven op z’n kop. Ik stond daar, in mijn 25m2 kamertje, als 20-jarige, met een positieve test in mijn hand. Shit, dus toch. 15 januari had ik ook al een test gedaan, want ik voelde me anders. Ik wist het zeker. Maar die test was negatief. Niet wetende dat ik veel te vroeg testte.
Vanaf moment 1 stond mijn overlevingsknop aan. Abortus zou ik absoluut niet doen en dus moest ik álles regelen. De vader moest het te weten komen (waar ik niet mee samen was), familie en vrienden. Ik moest een nieuw huis, rijbewijs behalen, kijken hoe ik het ging doen met mijn studie, meer werken. In een korte tijd veranderde ik van een stappende 20-jarige, in een verantwoorde mommy-to-be. Niks ging zonder slag of stoot. Een huis zoeken was enorm lastig, geld voor een rijbewijs had ik niet en ik moest stoppen met mijn studie. Daarbij was ik alleen. Een relatie zat er voor ons niet in en goed contact was ook ver te zoeken.
Nog net voor de bevalling heb ik een huisje toegewezen gekregen. Weliswaar aan de andere kant van de stad, maar beter iets dan niets. Met 37 weken stond ik nog te schilderen en te klussen maar wauw, wat was ik hier blij mee. Een plekje voor mij en mijn dochter! Ze kreeg haar eigen kamertje en we hadden zelfs een balkonnetje. Een écht huisje hadden we. Een plek waar ik gasten zou kunnen ontvangen, waar de kraamzorg zonder problemen zou kunnen werken en vooral waar ik goed zou kunnen herstellen. Maar helaas, dat liep even anders.
Op 4 oktober 2017 ben ik moeder geworden van een prachtige dochter, Edinn. De eerste weken waren zwaar. Ik stond op standje ‘bewijzen’ en wilde aan iedereen laten zien dat ik dit kon. Dat uitte zich in 24/7 bezoek, veel mensen over de vloer die ik niet kende (vrienden/familie van haar vader) en ik stond elke dag te koken. Edinn’s vader sliep een week lang bij ons op de bank, maar ik was degene die er elke nacht uit ging. Niet dat hij niet wilde, maar omdat ik dat wilde. Mijn energielevel was na een tijdje zó laag, dat ik huilend heb gesmeekt of er alsjeblieft even niemand meer langs kon komen. Haar vader had hier begrip voor, maar al snel viel ik terug in mijn oude patroon en kwamen er weer veel mensen langs.
Maar na een tijdje waren we geland. Dacht ik. Ik was ontzettend vermoeid. Ik deed alles zelf, kreeg al na 11 dagen te maken met het co-ouderschap en had hier veel stress van. Tuurlijk wist ik dat dit zou komen, maar dat neemt niet weg dat het enorm zwaar is om je pasgeboren kindje van 11 dagen een middag te moeten ‘afstaan’. Achteraf had ik het ook anders willen doen, maar ja… die verrotte bewijs-stand. Alle hormonen gierden nog door mijn lijf en zorgde er voor dat ik doorging. Achteraf gezien wel zonder enige vorm van energie, maar ik móést.
De gebrek aan energie en stress hebben er voor gezorgd dat ik mij vrijwel niks meer kan herinneren van de eerste tijd met Edinn. Nu ik een tweede dochter heb, Lizzy, probeer ik de meiden wel eens te vergelijken. Hoe was Edinn met slapen en hoe is Lizzy? Wat deed Edinn allemaal wat Lizzy nu ook doet? Vaak weet ik het antwoord hierop niet. Ik was zó bezig met alle andere dingen, stress van het ‘delen’ van Edinn, slapeloze nachten, zorgen dat er genoeg geld was zodat Edinn te eten kreeg. Ik ben de eerste tijd helemaal vergeten. Dat doet enorm veel pijn, maar des te meer probeer ik nu van haar heerlijke ‘ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee’ gedrag te genieten.
Mijn leven heeft een andere wending genomen dan ooit gedacht. Moeder op mijn 20e, op mijn 21e (toen Edinn 3 maanden was) mijn grote liefde ontmoet en na 8 maanden weer zwanger (gepland). Nu ben ik 23, de gelukkigste vrouw/vriendin/moeder/dochter ooit en alles is goedgekomen. We hebben een heerlijk huis, leuke banen en contact met Edinn’s andere familie gaat super. Elke dag doen we ons best. Ik ben een dankbaar mens en geniet met volle teugen van mijn gezin. Mijn twee fantastische meiden en mijn mooie leven.
Liefs,
Esther
Instagram @dezusjesvan
