Mijn moeder kreeg de diagnose alvleesklier kanker toen ik 21 was. Op die leeftijd hoor je met hele andere dingen bezig te zijn dan met al die ellende die daar bij komt kijken. Ze werd geopereerd, kreeg achttien chemo kuren en een half jaar later knapte ze weer wat op. Voor deze vorm van kanker is het al best bijzonder als je het jaar haalt, want de meeste mensen zijn binnen 8 weken overleden. Maanden gingen voorbij en iedereen durfde weer wat vooruit te kijken. Eind 2017 besloten mijn vriend en ik dat ik zou gaan stoppen met de pil. Helaas kwam in februari 2018 het slechte nieuws dat mijn moeder voor de tweede keer deze soort kanker had en nu met uitzaaiingen in haar buikvlies. Foute boel. Na vele gesprekken met artsen is er gekozen voor geen behandeling om zo nog een beetje kwaliteit van leven te hebben. Beter worden zou ze niet meer, misschien zonder behandeling was het nog wat draaglijker. Helaas heeft het nog maar een kleine twee maanden geduurd en overleed mijn moeder op 19 april 2018.
Onze plannen om te stoppen met de pil verdwenen een beetje naar de achtergrond, want het jaar 2018 was niet het beste jaar. Het eerste jaar na het overlijden van je moeder is vreselijk. Van alles komt een eerste keer zonder en dat is heel verdrietig. Zo rond eind november heb ik de pil in de prullenbak gegooid en waren we klaar voor de volgende stap. Op 5 februari 2019 had ik een positieve test in handen, zo snel hadden wij dat nooit verwacht. Blijdschap, maar ook verdriet. Hoe ga ik dit zonder mijn moeder doen? Ik heb veel lieve mensen om mij heen, maar niemand kan haar vervangen.
Zwanger van een lief, klein meisje. Uitgerekend op 14 oktober 2019. Een prima zwangerschap, weinig klachten. Met 24 weken een suikertest laten doen en die bleek dus te hoog te zijn dus dat was even een tegenvaller. Eigenlijk heb ik daar verder weinig last van gehad, behalve dat ik elke week 2 dagen moest curven. Mijn waardes waren elke keer prima! Vanuit het ziekenhuis hebben we vanaf 28 weken al gehoord dat onze baby te groot zou zijn en dat inleiden waarschijnlijk wel aan de orde was. Twee weken eerder zou ze gehaald worden. Twee weken eerder dan de uitgerekende datum zou uitkomen op 29 september, de verjaardag van mijn moeder. Heel dubbel, maar ergens vond ik dit wel bijzonder. De weken gingen voorbij en uiteindelijk op 26 september nog een extra echo in het ziekenhuis. Ineens vond de verloskundige het allemaal wel meevallen qua grootte, dus inleiden werd geschrapt en we zouden maar gewoon gaan afwachten wanneer de baby er klaar voor was. Wij baalde zo! Niet dat je met inleiden nou zo blij moet zijn, maar we hadden ons erop voorbereid dat het dat weekend ging gebeuren en ineens zag ik mezelf nog doorlopen tot 42 weken haha. Dat was dus niet zo..
Vrijdag 27 september. Rond half 10 lekker uit bed en ik voel wat lopen. Ik dacht nog; een volle blaas. Beetje incontinent haha. Maar dit bleef de hele ochtend zo aanhouden dus misschien kon het toch wel vruchtwater zijn. Ik was op dat moment 37+5 zwanger dus nog wel iets te vroeg. Verder voelde ik mij prima en ben ik de zolder nog even gaan opruimen. Nog wat spullen verkocht via Marktplaats. Die ochtend nooit kunnen bedenken dat ik die avond zou bevallen. Vanaf 16:00 begonnen de weeën op gang te komen. Om 19:00 had ik 2 cm ontsluiting en vanaf toen ging het in sneltrein vaart. Uiteindelijk met pers weeën de auto in, en om 22.37 was daar Jackie Sylvia. Sylvia, de naam van m’n moeder.
Een heel bijzonder weekend. Jackie geboren op 27-09. Mijn verjaardag een dag later op 28-09 en mijn moeders verjaardag op 29-09. Dat kan geen toeval zijn toch? De tijd daarna was een roller coaster aan emoties. Zo blij met onze lieve Jackie, maar zoveel verdriet dat mijn moeder het oma worden nooit echt heeft kunnen meemaken. Het is heftig. Vanaf deze leeftijd al zonder je eigen moeder door te moeten. De ene dag is oké, de andere dag is echt heel rot en overvalt het verdriet je ineens. Vandaag hoorde ik ineens het liedje dat werd gedraaid op haar crematie op de radio en dan breek ik. Ik denk wel dat er meer is na de dood. Ze hangt vast de hele dag om mij en Jackie heen. Als Jackie weer eens naar de muur aan het lachen is, maak ik mezelf wijs dat m’n moeder daar staat. Ik vind het wel een fijne gedachte. Wie weet is het ook wel zo? Toen ze overleed, is er een stuk van mijn hart met haar meegegaan. Jackie vult dat stuk een heel eind op, maar die leegte blijft. En ik denk dat dat nooit meer over gaat. Het leven is een stuk minder compleet zo, maar Jackie (en Maarten) maken een hoop goed.
Liefs, Michelle
