Mama zijn en loslaten…

Ik hoor het mezelf nog zeggen…na de geboorte van ons kindje wil ik nog steeds een eigen leven kunnen leiden, vol met genietmomenten en leuke dingen.

Bijna 5 jaar geleden stond ik met m’n man in de badkamer. Terwijl ik onder de douche stond, hadden we een gesprek over ons toekomstige kindje. Ja, de beste gesprekken voeren wij hier thuis in de badkamer. Gezellig joh!

We waren er net achter gekomen dat ik zwanger was, en samen konden we de hele wereld aan. We waren volop aan het fantaseren hoe ons kindje zou zijn, en hoe wij het als ouders zouden gaan aanpakken. Een ding stond voor mij vast; ik zou nog steeds een eigen leven leiden, ons kindje naar een oppas brengen, om zo samen met m’n man nog volop te genieten van het leven. Ik had geen idee…

M’n zwangerschap verliep prima, en na een prachtige bad bevalling thuis werd ons mooie meisje geboren. Op het moment dat ik haar onder water zelf aanpakte, kwam er een oerinstinct bij me naar boven. Dit meisje mocht niks overkomen, en daar zou ik zelf persoonlijk voor gaan zorgen. Als een leeuwin ontfermde me ik me over dit prachtige meisje.

Het begon al in de kraamweek. Ik wilde eigenlijk niet dat m’n schoonouders ons meisje vasthielden. Sterker nog, ik gaf haar liever helemaal niet uit handen. In mijn ogen was ze alleen maar in goede handen bij mij en m’n man. We hebben dus heel wat kraambezoek gehad die geen baby mochten knuffelen. Want stel je voor, dat ze zou gaan huilen, mij zou missen, al was het maar voor een paar seconden. Dat liet ik niet gebeuren.

Al snel na de geboorte merkte ik dat het dragen van ons meisje in de draagdoek voor ons beiden een hele fijne mogelijkheid was. M’n baby dicht bij mij, lekker slapen bij mama, en geen ongewenste aanrakingen in de kinderwagen. Heel wat uurtjes (en m’n huidige baby nog steeds) heb ik zo rondgelopen met m’n kinderen. Het voelde voor mij erg goed, maar onzeker werd ik er wel van. Hoe vaak ben ik wel niet aangesproken dat dit niet goed was voor m’n baby? Ik verwende haar teveel, ze moest ook leren wennen aan andere mensen, zo veel bij mama zijn was toch niet goed voor haar? Gelukkig wist ik wel beter, maar het raakte me wel.

Toen ons meisje een maand of twee oud was, begon m’n man er voorzichtig over dat hij graag eens samen met me weg wilde. Paniek! Ik vluchtte naar de badkamer, en daar heb ik het er samen met hem over gehad. Over hoe ik me voelde, de zorg voor ons meisje, dat ik me zo anders voelde en dat het hele moederschap zo’n grote impact op me had. Dat ik helemaal niet de behoefte had om weg te gaan. Mijn plek was hier thuis, bij ons gezin. Na veel gesprekken zijn we samen toch een dagje weggeweest. Ons meisje ging naar m’n ouders, en wij naar de sauna. Wat een emoties die dag. Tranen heb ik gehuild toen ik haar wegbracht. Genieten lukte een beetje (ik leefde van kolfmoment naar kolfmoment) maar wat was ik blij toen we haar weer op konden halen.

Bovenstaand verhaal heeft zich nog een paar keer vaker herhaald. En toen het einde van m’n verlof naderde, kreeg ik het helemaal lastig. Want dat betekende dat ons meisje ook een ochtend naar m’n schoonouders zou gaan, een dagje naar m’n ouders en een dag bij papa thuis. Het was enorm goed geregeld, maar wat voelde ik me slecht. Ik wilde het allemaal zelf doen. Niemand wist beter wat ze nodig had dan ik, en zij had mij ook nodig, waren mijn gedachten. En daar gingen de tranen weer. Ik stond weer onder de douche, en m’n man en ik hadden het er samen over. Ik weet nog zo goed dat ik tegen hem zei, kon jij maar eens voelen wat ik allemaal voel. Want zo rationeel als hij erover dacht, dat lukte me niet meer. Na lang praten, huilen en nog meer praten hebben we ons er maar bij neergelegd dat ik even niet meer de vrouw was met de grote mond die ik was voor de geboorte van onze kinderen. Dat komt wel weer terug, als ze groter is dachten we.

Nou… inmiddels hebben we 3 kindjes, en nog vind ik het loslaten het moeilijkste wat er is.

Ik ben inmiddels van baan veranderd, waardoor ik meer thuis ben en er meer voor m’n kinderen kan zijn. Ik doe alles het liefste zelf, wil liever geen oppas, en als het dan wel nodig is heb ik ook nog eens een bepaalde voorkeur. En ook dat kan nog discussies opleveren, omdat ik bij bepaalde mensen een beter gevoel heb, en zo dus andere mensen minder kans geef. Ik kan wel zeggen nu m’n oudste kindjes groter zijn,  dat het dan iets makkelijker wordt. Ze geven zelf makkelijker aan wat ze willen, ze kunnen keuzes maken en weten ook dat ik terug kom.

Maar ik heb nog steeds moeite om ons jongste meisje los te laten. Ze is nog zo klein, ze heeft me nog zo nodig, dus blijft ze voorlopig dan ook nog fijn dicht bij mama.

En m’n man en ik? Gesprekken voeren we nog steeds in de badkamer, hij zal nooit voelen wat ik voel, maar hij doet zo goed z’n best om zich in te leven in mij, en hij weet hoe ik inmiddels in elkaar zit. Samen hebben we er een weg in gevonden, en zijn we hier alleen maar sterker in uitgekomen. Leuke dingen doen we samen nog steeds. Ik kies dan de oppas uit, en zo komt alles uiteindelijk toch weer goed.

Mijn omgeving weet inmiddels ook hoe ik  nu in elkaar zit, en de een kan dat beter accepteren dan de ander. Ook dat gegeven vond ik lastig, maar inmiddels heb ik me daarbij kunnen neerleggen.

Nooit gedacht dat het moederschap me zo zou veranderen. Maar het is het  meest emotionele, mooiste, meest intense, pure, vermoeiende, maar ook het beste wat me ooit is overkomen.

Lieve groetjes, Marjo

Instagram @moedertijd

Email marjomelis@msn.com