Het jaar dat er veel veranderde…

In 2019 studeerde ik eindelijk af, overleed mijn oma vrij onverwachts nog net voor ik mijn scriptie moest verdedigen en kreeg ik een relatie. Het was een jaar met ups en downs, maar ook het jaar dat ik erachter kwam dat ik, onverwachts maar totaal welkom, zwanger was!

Een positieve test

Op 15 december kregen we een positieve test, ik was nog maar net 4 weken en een dag zwanger. We wisten het gelijk: we gaan hier voor! Na enorm positieve, maar ook geschokte, reacties van onze omgeving was het afwachten op de eerste echo. Tegelijkertijd wisten we dat we een hoop moesten regelen: ik mocht blijven bij het bedrijf waar ik mijn scriptie had afgerond (met uitzicht op een vast contract) en woonde op mezelf, maar dat huisje was niet groot genoeg voor een gezinnetje. Mijn vriend was nog bezig met zijn studie en hoopte in januari af te studeren, daarnaast woonde hij nog thuis.

Na een goede echo op 2 januari begon het jaar in elk geval goed. De zwangerschap verliep gelukkig enorm voorspoedig. Ik had weinig klachten en kon me daarom compleet focussen op het regelen van van alles: met als prioriteit het vinden van een woning.

Werkeloos

Eindelijk hadden we na een hoop geregel een woning gevonden. Het was alleen nog even afwachten of de verhuurder akkoord ging aangezien wij niet aan de eisen voldeden. Je moest minimaal drie keer de huur aan salaris verdienen en een partner telde hierbij maar voor 50% mee. Als starters kwamen we hier nooit aan! Toen het ein-de-lijk zo ver was dat we zouden horen of we het huisje kregen, kwam het onverwachte nieuws dat mijn contract i.v.m. een reorganisatie toch niét verlengd zou worden eind juni. Er was geen tijd om stil te zitten, dus ik ging gelijk overal achteraan. Ik kwam erachter dat ik via UWV mijn zwangerschapsverlof uitbetaald zou krijgen én ik nog recht zou hebben op 3 maanden WW. Ik heb het gelijk doorgegeven aan de verhuurder en gelukkig: we kregen het huis!

Nu was het tijd om te settelen. In de week dat ik mijn laatste werkdag had (ik was toen 27 weken zwanger), verhuisde we en gingen we samenwonen. Het was wennen, maar het huis voelde fijn en we hadden een heerlijke tuin waar ik mijn gang kon gaan. Daarnaast was het natuurlijk feest dat de babykamer ingericht kon worden.

De bevalling

Omdat ik als de dood was voor naalden en ik i.v.m. mijn angststoornis in een vertrouwde omgeving wilde bevallen, koos ik voor een thuisbevalling. Toen ik de 37 weken aantikte was ik enorm blij: ik mocht thuis bevallen! Met 38 weken en 3 dagen zat ik bij de verloskundige. Na een aantal enorm hete zomerdagen was ik het zwanger zijn helemaal zat: ik kon niet wachten tot mijn kleine meisje er was. De verloskundige vertelde ons dat we er maar vanuit moesten gaan dat ze pas na 40 weken zou komen: verschrikkelijk! Ik was even van slag: dit hield ik nooit vol. Die avond heb ik haar ingefluisterd dat, als ze er klaar voor is, mama er ook klaar voor (en vooral mee) is.

Ik werd om 5 uur ’s ochtends wakker met krampjes: zou dit het dan zijn? Ik ging op de bank zitten en keek hoeveel tijd er tussen zat. Het was vrij onregelmatig en de krampen hielden niet lang aan. Toen mijn vriend wakker was vroeg ik hem om te thuis te werken: voor het geval dat.

De krampjes hielden aan en rond half 4 ’s middags besloot ik de verloskundige te bellen. Ze werden langer en sterker, maar ik kon nog prima functioneren. Omdat ze me de dag ervoor nog gezien had, verwachtte ze niet dat er iets aan de hand was. Toch zou ze over een uurtje langskomen om even te controleren.

Toen ze er eindelijk was om half 5, had ik al iets meer moeite om tussen de krampen door te praten. Ze controleerde me en had ik tot grote schrik van de verloskundige al 7 centimeter ontsluiting: de baby zou vanavond nog komen! Eigenlijk deed dit mij niet heel veel, ik zat al in een bubbel en was erg kalm. Hierdoor kon ik de pijn ook goed aan. Ze belde de kraamzorg, brak om kwart over 7 ’s avonds mijn vliezen en om half 8, met drie keer persen, is onze klein meid op 14 augustus geboren met een gewicht van 2780 gram en 47 cm.

Geen roze wolk

Onze kleine Livia Elora was er eindelijk. We konden het niet bevatten! De hele zwangerschap ging zo snel en er was zo veel gebeurt dat we geen moment hadden om er bij stil te staan, en nu ineens lag ze hier bij ons. De kraamzorg en verloskundige gingen weg en wij waren ’s nachts alleen met een baby: geen idee wat we moesten doen.

Hoewel ze het enorm goed deed, ik zonder kleerscheuren de bevalling was doorgekomen en de borstvoeding goed op gang kwam, was het voor mij pittig. Ik had de hele dag niets kunnen eten en dit met een slapeloze nacht erbij maakte het niet beter. Na een paar dagen werd het teveel: ze vroeg zoveel van me, wilde constant voeden en ik had geen moment dat ik bij kon komen. Mensen liepen maar in en uit ons huis en ik werd er gek van. Ik had nergens een moment dat ik gewoon even kon rusten, even niemand die aan mijn kop zeurde en ik kon slapen. Ik had moeite met eten en was zo ontzettend moe, het was een negatieve spiraal. Ik zag het echt even niet meer zitten en kon niet wachten tot de kraamzorg weg zou gaan, maar omdat het met mij zo slecht ging bleef ze nóg langer!

Uiteindelijk heb ik een paar uur slaap ingehaald bij mijn ouders, zonder baby. Dit deed mij enorm goed. Ik stopte met borstvoeding en besloot de fles te geven: zo kwam niet alle zorg op mijn schouders terecht. Mijn vriend heeft enorm veel geholpen met Livia en was echt mijn schouder om op uit te huilen. Het ging beter en na anderhalve week liep de kraamzorg ook eindelijk tot zijn einde. Nu kon de rust terugkeren, kreeg ik de kans om in het ritme te komen én konden we ons eigen schema aanhouden. We konden lekker naar buiten met onze kleine meid, genieten van de nazomerse dagen en proberen te verwerken wat er allemaal was gebeurt.

Wat een liefde!

Toen Livia 3 weken oud was kon ik eindelijk zeggen dat het goed ging. We vonden onze draai en waren een goed team. Nu is onze kleine meid 6 maanden oud en het kan niet beter gaan! Ze is ons zonnetje, zo vrolijk en enorm snel in haar ontwikkeling. Elke dag genieten we intens van haar en de relatie met mijn vriend had niet beter gekund. Ik ben zo trots op hem! Hij heeft zoveel bereikt in het afgelopen jaar en doet zijn uiterste best om een goede vader én vriend te zijn. Met zijn drieën kunnen we de wereld aan!

Liefs, mama van Livia