Bevallen met precies 40 weken

Na een goede zwangerschap zonder erge kwaaltjes begon op zaterdag nacht 7 december de bevalling. Ik had wat last van m’n buik. Ik had m’n man nog niks verteld en we probeerden te gaan slapen. Van slapen kwam het natuurlijk niet, ik bleef die krampen houden. Ik probeerde het te timen,  om de 10 minuten ongeveer.  Ik maakte Thomas wakker en hij vroeg gelijk of hij iets kon doen en of hij de verloskundige moest bellen. Hij belde en ze kwam rond 06.00u controleren.

Bloeddruk was goed, ze vond me er niet uitzien als iemand die ging bevallen. Even kijken of ik ontsluiting had. 0,5 cm was het. Dit wordt een lange dag dacht ik. De verloskundige zei dat ze rond half 3 terug zou komen. We moesten nog even proberen te slapen.  Wel geprobeerd, maar niet gelukt natuurlijk. De weeën werden wat heftiger en kwamen om de 7/8 minuten. Prima op te vangen. We zetten Netflix aan en Thomas ging nog even de laatste dingen opruimen en ik controleerde voor de zekerheid nog even de spullen voor in de vluchtkoffer. Samen op de bank ‘keken we friends’ en puften we de weeën weg.

Om half 3 kwam de verloskundige weer. Weer alles gecontroleerd, de ontsluiting was nu 2 cm. Het zette dus door, maar wel langzaam. Ik had gehoopt iets verder te zijn, aangezien de weeën wel heftiger en constanter werden. Ze waren nog wel goed weg te puffen, maar het werd wel minder comfortabel, van bank naar stoel, naar fitnessbal en weer terug naar de bank. 18.15 Uur kwam weer de verloskundige. Dit keer op 4 cm en ze vroeg of we al naar het ziekenhuis wilden (dit omdat wij op 3 hoog zonder lift wonen). Ik wilde nog thuis blijven, het ging prima en kon de weeën nog goed opvangen. We gingen nog even door en de weeën werden erger en kwamen nu wel echt om de 5minuten. Om 8 uur werd het toch wel heftiger en wilde ik graag naar het ziekenhuis. ‘Je kan er maar vast zijn dacht ik’.

6 trappen af , 3 keer weeën opgevangen in het trappen huis (gelukkig niemand tegengekomen) stapten we de auto in naar het ziekenhuis. Rond half9 waren we geïnstalleerd in onze kamer en werd er weer gekeken hoeveel cm ik had en of de kleine het nog goed deed. De kleine geen verschil en ik had helaas nog steeds 4 cm ontsluiting. Ik baalde als een stekker, want in die 3uur tijd was er niks bijgekomen.  Ik wilde graag in bad, maar m’n vliezen waren nog niet gebroken, dus deze gingen ze eerst breken.

20 minuten in bad, langer hield ik het niet vol. Ik kon m’n weeën niet goed opvangen in bad. Gelukkig had het bad toch iets goeds gedaan, ik was naar 6 cm gegaan. Na het bad ging ik even op bed liggen. Nee dit was het toch ook niet. Ik wilde de douche even proberen, maar ook hier heb ik het niet lang volgehouden. Ik wilde graag op de fitnessbal , aangezien ik graag aan het wiebelen was met m’n benen. Helaas kreeg ik er toen ook rug weeën bij. Thomas  masseerde m’n onder rug en samen puften we weer alle weeën weg.

Omdat de weeën erger en heftiger werden riep ik in een opwelling dat ik een ruggenprik wilde. De verloskundige en Thomas keken elkaar aan en besloten al dat we dat niet gingen doen. Ik kon het nog wel aan, maar ik was er gewoon even helemaal klaar mee. Het deed zo’n pijn en de rug weeën maakte het alleen maar erger. Op een gegeven moment voelde ik ineens dat ik moest persen. De verloskundige ging kijken op hoeveel cm ik zat. Ineens was ik al bij 9 cm. Ik mocht langzaam aan mee gaan persen.

Om 23.40 had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik voluit gaan persen. 50 minuten persen en toen om 00.29 is onze prachtige dochter Lizzy geboren.  Precies op de uitgerekende datum.

Helaas had ik wel een totaal ruptuur, dus moest ik nog naar de OK om alles dicht te laten maken.

Al met al was het een lange nacht/dag, maar zodra je kindje op je borst wordt gelegd, vergeet je (bijna) alles en geniet je van het mooie wondertje wat 9 maanden lang in je buik heeft gezeten.

Geen nare ervaringen gehad, maar een goed verlopende zwangerschap + bevalling.

Jessica