9 maanden op 9 maanden af zeggen ze toch? Maak hier maar levenslang van….
Wanneer je plots na een bevalling je mobiliteit kwijt raakt.
Het is alweer een jaar en 2 maanden nadat ik bevallen ben van onze lieve dochter Louá. De bevalling ging supersnel, van plots breken van de vliezen tot het moment dat ze op mijn borst lag duurde niet langer dan 6 uur. De bevalling zelf ging heel voorspoedig; alleen terwijl ik onder de douche zat en wat persweeën kreeg ben ik op het bed gaan liggen (dit was achteraf voor mij de slechtste keuze ooit). Mijn persweeën verdwenen.. Geen idee wat me te wachten stond, ze bleven uit.
Op wilskracht en doorzettingsvermogen is ze binnen 30 minuten ter wereld gekomen. Wat een prachtig mooi moment, dit zou ik zo nog 100 keer over doen. Helaas toch een 3e graads ruptuur opgelopen met jammer genoeg ook gevolgen, incontinentie, een scheef stuitje en een gescheurde bekkenbodem. Mijn bekken zijn nooit meer stabiel geweest, waardoor ik soms plots omval of ineens niet meer de trap op kan.
Er is zo weinig te doen aan bekkenproblemen. Na ruim een jaar fysio, urologen, gynaecologen en zelfs de pijnpoli krijg je te horen dat er steeds minder opties overblijven.
Over enkele maanden start ik met revalideren, dit gaat veel tijd kosten maar ik moet het zien te accepteren zoals het is. De lichamelijke klachten zijn echt vreselijk, maar het geestelijke aspect vind ik nog vele malen zwaarder.
Het is een probleem die in vele soorten en maten voorkomt. Er zijn vrouwen die nergens last van hebben, maar ook dames die in een rolstoel belanden na aanleiding van een bevalling of zwangerschap. Hoe meer ik mij hierin verdiep, hoe meer mensen hiermee moeten dealen. Ik wil op deze manier laten weten dat we niet alleen zijn en elkaar hierin best mogen steunen, het is al zwaar genoeg om hiermee om te gaan en je leven gewoon verder te leven.
Mochten jullie informatie willen of gewoon je verhaal kwijt kunnen mag dat altijd.
Maak er het beste van lieverds,
Charèl
Instagram @mamavanloua